Почему Беларусь называется так?

Как правильно говорить - сложно судить даже мне, белоруске. Каждый выбирает для себя. Однако могу пояснить почему многие белорусы не любят, когда русские говорят Белоруссия и дать краткую историческую справку. Это отсылка к советским временам. Именно тогда возникло такое название Белоруссия. это был сокращенный аналог Белорусская ССР. И Белоруссия стала вот таким жаргоном, не более. Что же это за страна такая — Белоруссия, откуда она взялась? Немного выдержек из документов. Осенью 1991 года принят Закон РБ от 19.09.1991 №1085-XII «О названии Белорусской Советской Социалистической Республики и внесении изменений в Декларацию Верховного Совета Белорусской Советской Социалистической Республики о государственном суверенитете Белорусской Советской Социалистической Республики и Конституцию (Основной Закон) Белорусской ССР».В законе сказано четко: БССР нужно впредь называть Республикой Беларусь, сокращенно — Беларусью. В 2000 году вышел указ президента «Об использовании названия Республики Беларусь юридическими лицами». Одно из его положений гласит: под официальным полным и сокращенным названием Республики Беларусь понимаются соответственно слова «Республика Беларусь», «Беларусь». Название страны закреплено и Конституцией. Мы живем именно в Беларуси, это факт. Рассуждая о вопросе «Беларусь — Белоруссия», обычно ссылаются на ответ представителей Института русского языка имени Виноградова Российской Академии наук, который «гуляет» по интернету. «Оба наименования — „Белоруссия“ и „Беларусь“ — имеют право на существование в современном русском литературном языке. „Беларусь“, наряду с наименованием „Республика Беларусь“, — официальное название государства, зафиксированное в дипломатических документах на русском языке, — сказано в документе. — Во всех официальных ситуациях и официальных текстах можно рекомендовать употреблять именно такие варианты. „Белоруссия“ — неофициальное наименование. Оно употребляется преимущественно в бытовой сфере общения, и носители русского языка вправе использовать его в соответствующих ситуациях». А что касается официальной версии происхождения (историческая справка из Беларуси): Упершыню тэрмін “Белая Русь”, як пісаў рускі гісторык В.М. Тацішчаў, упамінаецца ў летапісах у 1135 г. у дачыненні да зямель Паўночна-Усходняй Русі (Уладзіміра-Суздальскага княства). Гэта тэрыторыя ад вярхоўяў Заходняй Дзвіны і Волгі да вярхоўяў Нёмана. Яна ўключала ў свой склад Маскоўскі, Цвярскі, Смаленскі, Мсціслаўскі, Друцкі край. Вялікі князь Растова- Суздальскай зямлі Андрэй Багалюбскі з 1157 г. называўся князем Белай Русі. Сваім баярам ён гаварыў: “Я всю Белую (Суздальскую) Русь городамн н сёлам^ вел^к^м^ населкл н многолюдной уч^н^л” Як бачна, ужо ў ХІІ ст. частка сучаснай беларускай этнічнай тэрыторыі (Мсціслаўскі і Друцкі край) уваходзіла ў склад зямель, якія называліся “Белай Руссю”. У канцы XV - пачатку XVI ст. тэрмін “Белая Русь” па-ранейшаму ўжываўся для абазначэння Маскоўскай (Рускай) дзяржавы. Вялікі князь Маскоўскі Іван III насіў тытул князя “усея Велікыя і Белыя Русі”. Паводле М.М. Карамзіна, “нсчнсляя в тнтуле своём все особенные владення государства Московского, ^оан на^меновал оное Белою Росснею. „”. У старажытнай усходняй традыцыі асноўныя колеры атаясамліваліся са старанамі свету: белы - з захадам, блакітны - з усходам, чорны - з поўначчу, чырвоны - з поўднем. Пагэтаму невыпадкова тэрыторыя старажытнай Русі дзялілася на “Белую Русь”, “Чорную Русь” і “Чырвоную Русь”. У XVI - XVII стст. назва “Белая Русь” пасля некаторых блуканняў па прасторах славянскага свету паступова замацоўваецца за Падзвіннем і Падняпроўем. Амаль кожны іншаземец, які наведваў упершыню ўсходнюю частку сённяшняй Беларусі (Падзвінне і Падняпроўе), звяртаў увагу на пануючы тут паўсюдна белы колер адзення - ад світак і кажушкоў да мужчынскіх нагавіц і шапак-магерак. Аднак у XVI - XVII стст. у розных гістарычных крыніцах назва “Белая Русь” сустракаецца не толькі ў дачыненні да Усходняй Беларусі, але і ў дачыненні да Ноўгарадскай і Пскоўскай зямель, а таксама да ўсходняй Украіны. Напрыклад, у “^роніцы Еўрапейскай Сарматыі”, напісанай італьянцам А. Гваньіні ў 1578 г., які быў на вайсковай службе ў Віцебску, сказана: “А ёсць Русь траякая: адна Белая, другая Чорная, трэцяя Чырвоная. Белая - каля Кіева, Мазыра, Мсціслаўля, Віцебска, Оршы, Полацка, Смаленска і зямлі Северскай... Чорная - у Маскоўскай зямлі каля Белага возера і далей усюды да Азіі. Чырвоная - каля гор, якія называюцца Бескідамі... Пад тымі гарамі паветы Галіцкі, Перамышльскі, Саноцкі, а ў сярэдзіне вядомы горад Львоў”. Гэта адпавядае той усходняй традыцыі, калі зямля, размешчаная на Захадзе, называецца Белай, на поўначы - Чорнай, на поўдні - Чырвонай. Разам з тым у прадмовах і пасляслоўях да кніг Ф. Скарыны (пачатак XVI ст.) тэрмін “Белая Русь” не сустракаецца. Землі сваёй радзімы Ф. Скарына называў тэрмінам “Русь” (“братня моя Русь”), які на працягу некалькіх стагоддзяў існаваў побач з назвай “Белая Русь” і даволі часта атаясамліваўся з ёй. З сярэдзіны XVI ст. тэрмінам “Белая Русь” сталі абазначаць не толькі землі падзвінска-падняпроўскага рэгіёна (традыцыйная “Белая Русь”), але і цэнтральнага, папрыпяцка-палескага рэгіёнаў, ці землі сучаснай Цэнтральнай і Усходняй Беларусі. Беларусцамі называлі цяпер не толькі жыхароў падзвінска- падняпроўскага рэгіёна, але і людзей, якія пражывалі на ўсёй тэрыторыі ад Заходняй Дзвіны да Прыпяці. Побач з формай “беларусцы” у дакументах сустракаецца і сучасная форма этноніма беларускага народа - “беларусы”. То есть официально современные земли Республики Беларусь никогда не называли Белоруссией.